Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Duo Reges: constructio interrete.

Bork: Eadem nunc mea adversum te oratio est.
Bork: Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit.
Ut pulsi recurrant?: Illi enim inter se dissentiunt.
Quid vero?: Nunc reliqua videamus, nisi aut ad haec, Cato, dicere aliquid vis aut nos iam longiores sumus.
Quibusnam praeteritis?: Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium.
Bork: Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata;

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;

Si vero id etiam explanare velles apertiusque diceres nihil
eum fecisse nisi voluptatis causa, quo modo eum tandem
laturum fuisse existimas?

Itaque [redacted] in primis ingenuus et gravis, dignus illa
familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q.

Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.

Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Refert tamen, quo modo. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Nihil opus est exemplis hoc facere longius.
Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?
Iam in altera philosophiae parte.
Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.
Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.
In schola desinis.
Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.